Ερυθραία

Επίσημη ονομασία: Κράτος της Ευθραίας Έκταση: 121.144 τ. χλμ Πληθυσμός: 4.298.269 κάτ. (2001) Πρωτεύουσα: Ασμάρα (395.000 κάτ. το 2001)Κράτος της δυτικής Αφρικής. Συνορεύει στα Δ με το Σουδάν, στα Ν με την Αιθιοπία και το Τζιμπουτί (ΝΑ), ενώ στα Β βρέχεται από την Ερυθρά θάλασσα.Η Ε. είναι ένα από τα πιο πρόσφατα κράτη που δημιουργήθηκαν. Συγκεκριμένα, το 1993 απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Αιθιοπία (της οποίας αποτελούσε μέχρι τότε επαρχία) έπειτα από έναν πολυετή πόλεμο, που οι πληγές του εξακολουθούν να είναι εμφανείς και στις δύο χώρες.Η χώρα διαιρείται σε έξι επαρχίες, που διοικούνται από τους διορισμένους από την κυβέρνηση έπαρχους. Οι επαρχίες της Ε. είναι οι εξής (σε παρένθεση ο πληθυσμός σύμφωνα με τη μοναδική απογραφή του 1995): Άνσεμπα (Αnseba, 400.846 κάτ.), Γας Μπάρκα (Gash Βarka, 515.667 κάτ.), Μαεκέλ (Μaekel, 502.300 κάτ.), Ντεμπούμπ (Debub, 702.502 κάτ.), Ντεμπουμπαουί Κεγί Μπαχρί (Debubawi Κeyih Βahri, 189.627 κάτ.) και Σεμεναουί Κεγί Μπαχρί (Semenawi Κeyih Βahri, 392.653 κάτ.).Το 50% του πληθυσμού αποτελούν τα μέλη της φυλής Τιγκρινά και ακολουθούν οι Τίγκρε και Κουνάμα σε ποσοστό 40%, οι Αφάρ (4%) και οι πληθυσμοί Σάχο στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας (3%). Κάθε εθνική ομάδα μιλάει τη δική της γλώσσα, ενώ ομιλούνται και τα αραβικά.Μετά την ανακήρυξη του ανεξάρτητου κράτους της Ε., το 1993, το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο της Δικαιοσύνης –πολιτική οργάνωση που διαδέχθηκε τις ανταρτικές δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου της Ερυθραίας– προχώρησε στον διορισμό προσωρινής κυβέρνησης και συμβουλευτικού συμβουλίου της βουλής, την οποία αποτελούσαν 30 μέλη της κεντρικής επιτροπής του Λαϊκού Δημοκρατικού Μετώπου, 30 αντιπρόσωποι των διαφόρων περιφερειακών συμβουλίων και άλλα 30 άτομα που επελέγησαν από την κεντρική επιτροπή. Το 1994 το συμβουλευτικό συμβούλιο αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση. Η βουλή αποτελείται από 75 μέλη της κεντρικής επιτροπής και από άλλα 75 μέλη που εκλέγονται από τον λαό. Η κατάσταση είναι ακόμα σε εξέλιξη και στόχος είναι η δημιουργία ενός πολυκομματικού δημοκρατικού κράτους.Το μόνο κόμμα το οποίο αναγνωρίζεται από την κυβέρνηση μέχρι τη δημιουργία πολυκομματικού κράτους είναι το Λαϊκό Μέτωπο για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη. Αρχηγός του κράτους είναι από το 1993 ο Ησαΐας Αφουόρκι (Ιsaias Αfworki).Στην Ε. υπάρχει ανώτατο δικαστήριο. Λειτουργούν ακόμη 10 επαρχιακά και 29 περιφερειακά δικαστήρια.Οι κάτοικοι της Ε. είναι μουσουλμάνοι και χριστιανοί ορθόδοξοι (Κόπτες), ενώ υπάρχουν και μικρές ομάδες καθολικών και προτεσταντών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ε. αναγνωρίζεται ως αυτοκέφαλη. Υπάρχουν 10 επισκοπές, ενώ επικεφαλής είναι ο πατριάρχης της Ε.Η παιδεία είναι υποχρεωτική μεταξύ 7 και 11 ετών και παρέχεται δωρεάν. Υπάρχουν επίσης ιδιωτικά σχολεία. Η μέση εκπαίδευση χωρίζεται σε δύο κύκλους, έναν τριετή και έναν τετραετή. Υπάρχει πανεπιστήμιο στην πρωτεύουσα Ασμάρα για όσους θέλουν να συνεχίσουν στην ανώτατη εκπαίδευση.Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για τους πολίτες ηλικίας 18-40 ετών και διαρκεί 18 μήνες. Η δύναμη του στρατού έφτανε το 1999 τους 201.100 άνδρες.Γίνονται προσπάθειες για τη δημιουργία ενός σχεδίου κοινωνικών ασφαλίσεων, αλλά προς το παρόν η όλη διαδικασία είναι ακόμα στην αρχή.Η Ε. συνορεύει στα Δ και ΒΔ με το Σουδάν, στα ΝΑ με το Τζιμπουτί και στα Ν με την Αιθιοπία. Οι ακτές της, στη δυτική πλευρά της Ερυθράς θάλασσας, εκτείνονται από το ακρωτήριο Κάσαρ μέχρι την Ντουμέιρα και έχουν μήκος περίπου 1.100 χλμ. Στη χώρα ανήκουν πολλά νησιά, τα μεγαλύτερα από τα οποία είναι εκείνα του αρχιπελάγους Ντάλακ, απέναντι από το λιμάνι Μασάουα. Το αρχιπέλαγος αποτελείται από περισσότερα από 100 κοραλλιογενή νησιά, με μεγαλύτερα το Ντάλακ και το Νόραχ. Η Ε. εκτείνεται ανάμεσα στη λεκάνη της Ερυθράς θάλασσας και στη λεκάνη αποστράγγισης του Νείλου και καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα του Αιθιοπικού υψιπέδου. Με βάση τη μορφολογία του εδάφους της μπορεί να διαιρεθεί σε τρεις ζώνες: την πεδινή παραλιακή ζώνη στα Α, το εσωτερικό οροπέδιο στα Δ και την απότομη και βραχώδη οροσειρά που μεσολαβεί μεταξύ των δύο προηγούμενων. Η παράλια ανατολική ζώνη, που εκτείνεται κατά μήκος της νοτιοδυτικής ακτής της Ερυθράς θάλασσας, έχει πλάτος περίπου 10 χλμ. και είναι χαμηλή, αμμώδης, εξαιρετικά ζεστή και άνυδρη. Έχει δύο λιμάνια, το Ασάμπ στα Ν και τη Μασάουα στα Β. Η Μασάουα υπήρξε στο παρελθόν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ε., αλλά η υποδομή της καταστράφηκε στον πόλεμο της ανεξαρτησίας. Η λεκάνη της Ερυθράς θάλασσας, γνωστή στην αρχαιότητα ως Αραβικός κόλπος, διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια τεκτονικών κινήσεων του πλειόκαινου, που δημιούργησαν ένα μεγάλο σύστημα ρηγμάτων και καθιζήσεων. Το μέγιστο πλάτος της στενόμακρης και σχετικά ρηχής αυτής λεκάνης, που είναι επίσης η θερμότερη και η αλμυρότερη θάλασσα στον κόσμο, βρίσκεται στο ύψος της Μασάουα και φτάνει τα 320 χλμ. Εκτός από αυτά τα δύο λιμάνια, η υπόλοιπη ακτή έχει λίγους φυσικούς κόλπους και σε πολλά σημεία είναι γεμάτη από κοραλλιογενείς υφάλους. Στο σημείο που τα εδάφη της Ε. στενεύουν και συνεχίζονται προς τον νότο σε μια στενή παράκτια λωρίδα, αρχίζει η έρημος της Ντανκαλίας (Ντανακίλ). Πρόκειται για μια εκτεταμένη, εξαιρετικά άγονη περιοχή, της οποίας μόνο ένα τμήμα βρίσκεται στην Ε., ενώ η υπόλοιπη καταλαμβάνει μεγάλη έκταση των εδαφών της βορειοανατολικής Αιθιοπίας. Το νότιο τμήμα της Ντανκαλίας περιλαμβάνει μια μεγάλη ζώνη βαθυπέδων με υψόμετρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η βραχώδης οροσειρά στο κέντρο της χώρας είναι η βόρεια οροσειρά του Αιθιοπικού υψιπέδου, που εκτείνεται Β των εδαφών της Αιθιοπίας μέχρι την περιοχή του Νάφκα. Έχει μέσο υψόμετρο 2.200-2.400 μ., με ψηλότερη κορυφή το Ενγκεσάτου, στα 2.575 μ. Οι συνθήκες στο δυτικό οροπέδιο Χαγκάρ Νις είναι πιο ευχάριστες, γι' αυτό και εδώ είναι συγκεντρωμένος σχεδόν όλος ο πληθυσμός. Η περιοχή αυτή είναι η μόνη κατάλληλη για βοσκή και καλλιέργειες χάρη στο υψόμετρό της, που κυμαίνεται από 500 έως 1.000 μ., στις βροχοπτώσεις -που είναι οι περισσότερες σε όλη τη χώρα- και στην ευχάριστη, σχετικά χαμηλή θερμοκρασία της. Η Ε. αποτελεί μια σημαντική μεταλλευτική ζώνη του αφρικανικού εδάφους. Υπάρχουν μεγάλα αποθέματα χαλκού και λιγότερα άνθρακα και χρυσού. Έχουν εντοπιστεί επίσης αξιοποιήσιμα άλατα ανθρακικού καλίου, διοξείδιο του πυριτίου, χαλαζίας, αμίαντος, χρώμιο, νικέλιο, σίδηρος και οικοδομικά υλικά, όπως γρανίτης και μάρμαρο. Έχουν επίσης εντοπιστεί κοιτάσματα πετρελαίου τόσο στην παραλιακή ζώνη όσο και στο εσωτερικό.Το κλίμα είναι τροπικό με υψηλές θερμοκρασίες σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και με ελάχιστες βροχές. Ο ρόλος του υψομέτρου είναι καθοριστικός για τη διαμόρφωση των ειδικότερων κλιματικών συνθηκών κάθε περιοχής και κατ' επέκταση για τις καλλιέργειες, τη μόνιμη εγκατάσταση και τις συνθήκες διαβίωσης. Σε γενικές γραμμές, η μέση μηνιαία θερμοκρασία κυμαίνεται από 22 έως 35οC και οι ετήσιες βροχοπτώσεις από 200 έως 600 χιλιοστά. Οι βροχές είναι εποχιακές, κυρίως κατά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Λόγω των μεγάλων υψομετρικών διαφορών, το κλίμα διαφέρει πολύ ανάμεσα στο βαθύπεδο της παραλιακής πεδιάδας, την ορεινή ζώνη και τα υψίπεδα προς τα δυτικά σύνορα. Στα υψίπεδα το ήπιο κλίμα δεν θυμίζει τροπική ζώνη, αφού η θερμοκρασία είναι ευχάριστη και οι βροχές αρκετά συχνές. Αντίθετα, οι παράκτιες πεδινές εκτάσεις και η έρημος Ντανακίλ είναι από τις πιο αφιλόξενες του κόσμου. Είναι άνυδρες, με μεγάλη υγρασία και θερμοκρασίες από τις υψηλότερες στον κόσμο, που μπορεί να φτάσουν και τους 50οC. Ακόμη και οι νύχτες είναι καυτές, ενώ η έλλειψη ανέμων κάνει το κλίμα ανυπόφορο. Ελάχιστα μόνο τμήματα της παραλιακής λωρίδας είναι δυνατόν να καλλιεργηθούν, είτε με τεχνητή άρδευση είτε -όποτε και όπου φτάνουν- με κάποια υδάτινα ρεύματα από τα ορεινά ή από φρέατα που βρίσκονται πολύ βαθιά στο υπέδαφος. Όλη η υπόλοιπη παραλιακή πεδιάδα αποτελείται από θαμνώδη έρημο. Η ετήσια βροχόπτωση στα μεγαλύτερα υψόμετρα φτάνει τα 1.000 χιλιοστά και οι βροχές είναι μοιρασμένες στο εξάμηνο Απριλίου-Σεπτεμβρίου. Η Ασμάρα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.372 μ., έχει πολύ ήπιο κλίμα, με μέση θερμοκρασία Ιουλίου τους 16,80C και Ιανουαρίου τους 14,9οC. Τον Σεπτέμβριο, εποχιακά ρεύματα μεταφέρουν τα νερά των βροχών από τα υψίπεδα της Αιθιοπίας στην Ε., αρδεύοντας τις καλλιεργούμενες εκτάσεις. Αν δεν υπάρχουν αρκετές βροχές κατά τον συγκεκριμένο μήνα, οι σοδειές καταστρέφονται ή είναι πολύ κακές. Η ξηρασία αποτελεί μόνιμη απειλή για τις ούτως ή άλλως περιορισμένες καλλιέργειες της χώρας, που περιλαμβάνουν δημητριακά -κυρίως κριθάρι, σόργο και καλαμπόκι- λίγο βαμβάκι, καφέ, καπνό και κηπευτικά. Στα μέρη όπου υπάρχει νερό φυτρώνουν μπανανιές και χουρμαδιές. Οι κάτοικοι των παραλίων και των νησιών του αρχιπελάγους Ντάλακ ασχολούνται με την αλιεία ψαριών και μαργαριταριών. Επίσης, σε μεγάλες περιοχές υπάρχουν αλυκές για την εξαγωγή αλατιού από τη θάλασσα.Η βλάστηση εξαρτάται κατά βάση από την κατανομή των βροχών. Η αυτοφυής βλάστηση που επικρατεί είναι ο τύπος της σαβάνας, δηλαδή εκτάσεις με χορτάρι και μικρά τροπικά δάση. Η περίοδος της ξηρασίας είναι μεγάλη και, αντίστοιχα με τις βροχές, πολύ μικρή για να συντηρηθεί εκτεταμένη χλωρίδα. Στο παρελθόν, οι ανατολικές πλαγιές του οροπεδίου που έχουν σχετικά υψηλές βροχοπτώσεις ήταν καλυμμένες από δάση και πυκνή βλάστηση και η υλοτομία αποτελούσε έναν ακόμη πόρο ζωής για τους κατοίκους. Την πολυετή ανομβρία, όμως, ήρθε να συμπληρώσει ο αιθιοπικός στρατός, ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των δασών που είχαν απομείνει, για να μη βρίσκουν εκεί καταφύγιο οι Ερυθραίοι αντάρτες. Τα βαθύπεδα στα Β, στα Δ και στα Α έχουν περιορισμένη βλάστηση, κυρίως ακακίες και αγκαθωτούς θάμνους. Κοντά στις ακτές, η ανατολική πεδιάδα εξελίσσεται σε ημιέρημο, ενώ η Ντανακίλ, που κατά τόπους αποτελείται από βραχώδεις άγονες εκτάσεις με σχετικά πρόσφατους όγκους λάβας, έχει αποκλειστικά τη χλωρίδα της ημιερήμου και της ερήμου. Στα εδάφη των υψιπέδων, η αυτοφυής βλάστηση έχει επίσης εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά από την ανθρώπινη επέμβαση, που έχει μετατρέψει σε καλλιέργειες ή σε βοσκότοπους κάθε σπιθαμή γόνιμου εδάφους. Οι αυτοφυείς κέδροι έχουν εξαφανιστεί και τα μόνα δέντρα που υπάρχουν είναι μερικές αγριοσυκιές δίπλα στα ρυάκια και συστάδες ευκαλύπτων, που έχουν φυτευτεί γύρω από τους οικισμούς, τα χωράφια και τους βοσκότοπους.Ο πληθυσμός της Ε. αποτελείται από διάφορες φυλές, όπως οι Αφάρ, οι Μπιλιέν, οι Χενταρέμπ, οι Κουνάμα, οι Τίγκρε, οι Τιγκρινά κ.ά., που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή κατά τον 7ο-5ο αι. π.Χ. Χριστιανοί είναι οι ομιλούντες την τιγκρινική γλώσσα -οι οποίοι κατοικούν κυρίως στις κεντρικές ορεινές περιοχές- ενώ οι μουσουλμάνοι κατοικούν στις δυτικές κοιλάδες και στην ανατολική παραλία.Η μέση πυκνότητα στη χώρα είναι 35 κάτ. ανά τ. χλμ., ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού υπολογίζεται σε 3,84% και το προσδόκιμο ζωής σε 53,7 χρόνια για τους άνδρες και 58,7 για τις γυναίκες.Κυριότερα αστικά κέντρα της χώρας είναι η πρωτεύουσα Ασμάρα (395.000 κάτ., εκτίμηση του 2001, βλ. λ.) και η Μασάουα (30.000 κάτ., εκτίμηση του 2001, βλ. λ.)Η Ε. είναι από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής. Το 2001, το ΑΕΠ της χώρας ήταν 3.200 εκατ. δολ. ΗΠΑ και το κατά κεφαλήν εισόδημα 740 δολ. Η χώρα στηρίζεται στην εξωτερική βοήθεια σε ό,τι αφορά τις βασικές ανάγκες (τρόφιμα, ιατρική περίθαλψη κλπ.) για μεγάλο μέρος του πληθυσμού.Η γεωργία αποτελεί την κύρια απασχόληση της πλειοψηφίας των κατοίκων. Τα προϊόντα που καλλιεργούνται είναι καλαμπόκι, κριθάρι, σιτάρι, πατάτες, σόργο, φιστίκια, λαχανικά, σουσάμι και φρούτα. Οι καλλιέργειες βρίσκονται στο κεντρικό τμήμα της χώρας, όπου οι βροχοπτώσεις είναι μεγαλύτερες. Υπολογίζεται πως η παραγωγή καλύπτει τις ανάγκες του μισού πληθυσμού.Η κτηνοτροφία είναι περιορισμένη και περιλαμβάνει πρόβατα, κατσίκια και αγελάδες. Το ψάρεμα δεν έχει αναπτυχθεί, αλλά τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για ενίσχυση του αλιευτικού στόλου της χώρας, γιατί έχει δυνατότητες ανάπτυξης.Από την αρχαιότητα έως τη νεότερη εποχή. Η ιστορία της Ε. ανάγεται στα βάθη των αιώνων, όταν περίπου το 1000 π.Χ. σημιτικοί λαοί από τη νότια Αραβική χερσόνησο εγκαθίδρυσαν βασίλειο στη βόρεια Αιθιοπία με κέντρο την Αξώμη (Αξούμ), κυριαρχώντας στον προϋπάρχοντα χαμιτικό πολιτισμό. Ο έλεγχός τους επεκτάθηκε τελικά στο έδαφος που είναι γνωστό σήμερα ως Ε. Κατά τον 9ο αι. π.Χ. το κέντρο του αιθιοπικού βασιλείου μετακινήθηκε νοτιότερα και η εξουσία του στη βόρεια περιοχή αμφισβητήθηκε τόσο κατά μήκος της Ερυθράς θάλασσας όσο και στο δυτικό εσωτερικό τμήμα. Κατά τον 16ο αι. οι Τούρκοι, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η Αιθιοπία ήταν απασχολημένη με τις εισβολές μουσουλμάνων στον νότο, κατάφεραν να εγκατασταθούν στην ακτή της Ερυθράς θάλασσας και να καταλάβουν τη Μασάουα. Στα μέσα του 18ου αι., η περιοχή πέρασε ουσιαστικά υπό τον έλεγχο του βασιλείου του Τίγκρε, το οποίο είχε εξασφαλίσει έναν βαθμό ανεξαρτησίας από την κεντρική αιθιοπική διοίκηση. Κατά τον 19ο αι., οι δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις άρχισαν να ενδιαφέρονται για την περιοχή και η σχέση ανάμεσα στους κυβερνήτες του Τίγκρε και στους αυτοκράτορες της Αιθιοπίας καθόρισε την ιστορία της περιοχής αυτής. Το 1868 ένα βρετανικό εκστρατευτικό σώμα αποβιβάστηκε κοντά στη Μασάουα και, βοηθούμενο από τον βασιλιά Ιωάννη του Τίγκρε, νίκησε τον αυτοκράτορα Θεόδωρο της Αιθιοπίας. Ο αγώνας για τη διαδοχή μετά τον θάνατο του Θεόδωρου κατέληξε το 1872 στην ενθρόνιση του Ιωάννη Δ'. Η βασιλεία του Ιωάννη Δ' σημαδεύτηκε από τον αποικισμό της ακτής στην Ερυθρά θάλασσα από τους Ιταλούς καθώς και από το αυξανόμενο ενδιαφέρον της Αιγύπτου για το βόρειο τμήμα της χώρας. Κατά την περίοδο αυτή, μια ιταλική εταιρεία αγόρασε έκταση εδάφους στο λιμάνι του Ασάμπ και από την έκταση αυτή άρχισε να επεκτείνεται. Ταυτόχρονα, με μια σειρά επιδρομών, οι Αιγύπτιοι εγκαταστάθηκαν στα βόρεια υψίπεδα και συνέχισαν ακόμη και μετά την ήττα τους από τους Αιθίοπες (το 1876) να ελέγχουν την περιοχή του Κέρεν. Η εξέγερση στο Σουδάν ανάγκασε τελικά τους Αιγυπτίους να εγκαταλείψουν την Ε. το 1882. Από την ιταλική αποικιοκρατία έως την ανεξαρτησία από την Αιθιοπία. Η Ιταλία είχε επεκτείνει στο μεταξύ την εδαφική κυριαρχία της στην Ε. προσπαθώντας να δημιουργήσει αποικία, ενώ περίπου το 1880 αποβίβασε 20.000 άνδρες για την κατάκτηση της ευρύτερης περιοχής. Οι Ιταλοί, επειδή βοήθησαν τον αυτοκράτορα Μενελίκ Β' να ανέλθει στον αιθιοπικό θρόνο, τον έπεισαν να υπογράψει το 1889 τη συνθήκη του Ουτσιάλι, με την οποία αναγνωρίστηκε επισήμως η ιταλική κατοχή της Ε. Η Ιταλία κατάφερε με αρκετά έξυπνο τρόπο να υποκαταστήσει σχεδόν πλήρως την Αιθιοπία στις διεθνείς σχέσεις της, γεγονός το οποίο δημιούργησε στη συνέχεια προστριβές ανάμεσα στις δύο πλευρές. Το 1890 οι Ιταλοί ίδρυσαν και επισήμως την αποικία, ονομάζοντάς την Ε. από την Ερυθρά θάλασσα. Οι διαφωνίες, όμως, για την ερμηνεία της συνθήκης του Ουτσιάλι οδήγησαν σε πόλεμο και τα ιταλικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αιθιοπία. Την 1η Μαρτίου 1896 οι Ιταλοί υπέστησαν συντριπτική ήττα στην Άντουα, που θεωρείται η πρώτη μεγάλη ήττα ευρωπαϊκής δύναμης στην Αφρική. Ύστερα από αυτό, η Ιταλία αναγκάστηκε με τη συνθήκη της Αντίς-Αμπέμπα (26 Οκτωβρίου 1896) να αναγνωρίσει την πλήρη ανεξαρτησία της Αιθιοπίας και να περιοριστεί στην αποικία της Ε. Το 1935 οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν πάλι στην Αιθιοπία και τον Μάιο του 1936 κατέλαβαν την πρωτεύουσά της, παρά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων της. Στόχος της Ιταλίας ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου αφρικανικού αποικιακού κράτους. Η προσπάθεια αυτή της Ιταλίας τερματίστηκε τον Απρίλιο του 1941, όταν ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος μεταφέρθηκε και στην ανατολική Αφρική. Τον Μάρτιο του 1941 τα βρετανικά στρατεύματα κέρδισαν την αποφασιστική μάχη στο Κέρεν και οι Βρετανοί εισέβαλαν στην Ασμάρα, καταλύοντας το ιταλικό καθεστώς της Ε. τον Μάιο του 1941. Η Ε. παρέμεινε υπό βρετανική κατοχή έως το 1952. Στο διάστημα αυτό το μέλλον της χώρας μεταφέρθηκε σε ένα συμβούλιο υπουργών της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν και το ζήτημα της Ε. παραπέμφθηκε στον ΟΗΕ. Έπειτα από διαβουλεύσεις, η γενική συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε τον Δεκέμβριο του 1950 να αποτελέσει η Ε. ομοσπονδία με την Αιθιοπία· ως αυτόνομη όμως οντότητα, υπό την κυριαρχία του αυτοκράτορα της Αιθιοπίας. Στην ίδια την Ε. διαμορφώθηκαν τρεις διαφορετικές τάσεις για το μέλλον της. Η πρώτη ήθελε την ένωση με την Αιθιοπία, η δεύτερη επεδίωκε ανεξάρτητο κράτος και η τρίτη, την οποία εξέφραζαν κυρίως οι Ιταλοί, ήθελε την υπαγωγή της Ε. και πάλι στην Ιταλία. Η εθνική ταυτότητα των Ερυθραίων καταπιέστηκε ακόμα περισσότερο στη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας, ενώ οι αιθιοπικές διεκδικήσεις συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός έντονου εθνικιστικού κινήματος ανάμεσα στον πληθυσμό της Ε. Όμως, η απόφαση του ΟΗΕ δεν εφαρμόστηκε στην πράξη και το 1962 ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ μετέτρεψε την Ε. σε απλή επαρχία της Αιθιοπίας. Η αντίσταση στην αιθιοπική προσάρτηση οργανώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, κυρίως γύρω από το Κίνημα Απελευθέρωσης της Ερυθραίας, που ιδρύθηκε το 1958 και γρήγορα μετονομάστηκε σε Μέτωπο Απελευθέρωσης. Ο ένοπλος αγώνας ξεκίνησε το 1961, αλλά η κορύφωση των συγκρούσεων με τις αιθιοπικές δυνάμεις σημειώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν διασπάστηκε το αρχικό μέτωπο και σχηματίστηκε το Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο της Ερυθραίας. Τα δύο μεγάλα μέτωπα συγκρούστηκαν σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο κατά την περίοδο 1972-74 και ξανά το 1985. Ωστόσο, μετά τις συγκρούσεις αυτές το Μέτωπο Απελευθέρωσης έμεινε με ελάχιστες δυνάμεις και η κύρια δύναμη, που αντιμετώπισε νικηφόρα τον αιθιοπικό στρατό, ήταν το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ερυθραίας. Μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Αιθιοπία από τον Μεγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ, το 1977, στο Λαϊκό Μέτωπο προσχώρησαν χιλιάδες νέοι μαχητές. Ο ένοπλος αγώνας εντάθηκε και τελικά μετατράπηκε σε συμβατικό πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Οι αριθμητικά και υλικά υπέρτερες αιθιοπικές δυνάμεις, εξοπλιζόμενες κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση, πέτυχαν στην αρχή αρκετές νίκες. Όμως το Λαϊκό Μέτωπο αντεπιτέθηκε, κατέλαβε μεγάλες ποσότητες πυροβολικού και αρμάτων και από τις βάσεις του εξαπέλυσε αντεπιθέσεις, ανατρέποντας σιγά-σιγά όλα τα μέτωπα των αιθιοπικών δυνάμεων. Το 1989 το Λαϊκό Μέτωπο είχε υπό τον έλεγχό του το βόρειο και το δυτικό τμήμα της χώρας καθώς και το λιμάνι της Μασάουα και άρχισε την πολιορκία των αιθιοπικών δυνάμεων στην Ασμάρα. Τον Μάιο του 1991 το Λαϊκό Μέτωπο απελευθέρωσε την Ασμάρα και εγκατέστησε αμέσως την εξουσία του. Μετά την απελευθέρωση της Ασμάρα από το Λαϊκό Μέτωπο και της Αντίς-Αμπέμπα από το Αιθιοπικό Λαϊκό Επαναστατικό Δημοκρατικό Μέτωπο, πραγματοποιήθηκε διάσκεψη στο Λονδίνο υπό την προεδρία του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών. Κατά τη διάρκειά της οι Ηνωμένες Πολιτείες και η αιθιοπική αντιπροσωπεία αποδέχθηκαν την εξουσία του Λαϊκού Μετώπου ως νόμιμης κυβέρνησης της Ε., ενώ το Λαϊκό Μέτωπο συμφώνησε να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία σε δύο χρόνια. Η νέα κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης της κατεστραμμένης χώρας και της διατροφής του πληθυσμού, ζήτημα που ήταν άμεσα εξαρτημένο από την παροχή βοήθειας από το εξωτερικό. Επιπλέον, η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει το θέμα της επανένταξης 750.000 προσφύγων, από τους οποίους περίπου 500.000 ζούσαν στο Σουδάν. Η περίοδος της ανεξαρτησίας. Το δημοψήφισμα έγινε υπό την εποπτεία του ΟΗΕ τον Απρίλιο του 1993 και το 99,8% του πληθυσμού ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας. Η Ε. μπήκε αμέσως στον ΟΗΕ και στον Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας, ενώ αναγνωρίστηκε από όλες τις γειτονικές και τις μεγάλες δυνάμεις. Μετά την ανεξαρτησία ορίστηκε μία τετραετής μεταβατική περίοδος για την εγκαθίδρυση ενός πολυκομματικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Τρεις θεσμοί εγκαθιδρύθηκαν στην πρώτη φάση της ανεξαρτησίας: το Συμβουλευτικό Συμβούλιο στον ρόλο της κυβέρνησης, η Εθνοσυνέλευση, που συγκροτήθηκε κυρίως από την κεντρική επιτροπή του Λαϊκού Μετώπου, και το δικαστικό σώμα. Η εθνοσυνέλευση εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία ως αρχηγό του κράτους τον Ησαΐα Αφουόρκι, γενικό γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου. Όμως, η αρχική γενική ευφορία που συνόδευσε την ανεξαρτησία της χώρας ύστερα από αιματηρούς αγώνες τριάντα ετών, έδωσε τη θέση της στη συνειδητοποίηση των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της χώρας. Στο τρίτο συνέδριο του Λαϊκού Μετώπου, τον Φεβρουάριο του 1994, το Λαϊκό Μέτωπο αποφάσισε τη μετατροπή του σε πολιτικό κόμμα με τίτλο Λαϊκό Μέτωπο για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη. Λίγο αργότερα, η εθνοσυνέλευση συγκρότησε συνταγματική επιτροπή και αποφάσισε τη διεύρυνσή της με ίσο αριθμό άμεσα εκλεγόμενων μελών. Οι διεθνείς σχέσεις της νέας ανεξάρτητης Ε. αποδείχθηκαν δύσκολες, γιατί προσπάθησε να αποκαταστήσει καλές σχέσεις τόσο με τις μεγάλες δυνάμεις όσο και με τις γειτονικές χώρες. Οι περίπλοκες περιφερειακές σχέσεις δημιούργησαν ήδη από το 1993 ένα πρόβλημα με τις αραβικές χώρες, οι οποίες κατηγόρησαν την Ε. για φιλοϊσραηλινή στάση, επειδή ο Αφουόρκι επισκέφθηκε το Ισραήλ για ιατρικούς λόγους. Προβληματικές αποδείχθηκαν και οι σχέσεις της νέας κυβέρνησης με το γειτονικό Σουδάν, το οποίο είχε υποστηρίξει το Λαϊκό Μέτωπο στη διάρκεια του αγώνα του. Η Ε. κατηγόρησε το Σουδάν ότι ενίσχυε μια ακραία ισλαμική οργάνωση, η οποία αποσκοπούσε στην ανατροπή του καθεστώτος στην Ε. Πάντως, τον Αύγουστο του 1994 η Ε. και το Σουδάν υπέγραψαν συμφωνία σχετικά με τα σύνορα και τον επαναπατρισμό των προσφύγων. Λίγο αργότερα, όμως, οι σχέσεις των δύο χωρών επιδεινώθηκαν πάλι, γιατί η κυβέρνηση της Ε. κατηγόρησε το Σουδάν ότι εκπαίδευε τρομοκράτες στο έδαφός του, ενώ το Σουδάν απηύθυνε τις ίδιες κατηγορίες εναντίον της Ε. Οι δύο χώρες διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις τον Δεκέμβριο του 1994 και οι προσπάθειες για μεσολάβηση από τη γειτονική Υεμένη απέτυχαν. Αντίθετα, οι σχέσεις με την Αιθιοπία ήταν αρκετά καλές και ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας ζήτησε από τον πρόεδρο της Ε. να συμβάλει στην επίλυση του προβλήματος της Σομαλίας, μια μεσολάβηση την οποία υποστήριξε και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ένα νέο ζήτημα με γειτονική χώρα προέκυψε το 1996 γύρω από τη διεκδίκηση των νησιών Χανίς της Ερυθράς θάλασσας, την κυριαρχία των οποίων από την Ε. αμφισβητούσε η Υεμένη. Οι δύο χώρες συμφώνησαν τελικά να ζητήσουν διαιτησία για τη διένεξή τους, αφού προηγουμένως υπήρξαν και νεκροί σε μικρές συμπλοκές στα νησιά, τον Δεκέμβριο του 1995. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να αναθέσουν σε ομάδα διαιτησίας το ζήτημα και, αν δεν δινόταν λύση έως τον Οκτώβριο του 1996, να προσέφευγαν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τελικά, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάσισε να δοθεί στην Υεμένη το Μεγάλο Χανίς και οι δύο χώρες να έχουν συγκυριαρχία στα νησιά με περισσότερα δικαιώματα στους Ερυθραίους αλιείς (1998). Η ένταση στις σχέσεις με την Αιθιοπία αναζωπυρώθηκε και πήρε επανειλημμένα πολεμική μορφή, η οποία κλιμακώθηκε το 1999 (με αφορμή την έκδοση εθνικού νομίσματος από την Ε.) και οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους και από τις δύο χώρες σε εκπατρισμό. Ο πόλεμος τελικά τερματίστηκε με την συνθήκη που υπεγράφη στο Αλγέρι τον Ιούνιο του 2000, όπου συμφωνήθηκε η ισχύς ενός δεκαπενταετούς σχεδίου για αποστρατικοποίηση των συνόρων των δύο χωρών με την επιτήρηση δυνάμεων του ΟΗΕ.Σύμφωνα με στοιχεία του Αρχείου Ομογενειακών Οργανώσεων, το 2001 ζούσαν στην Ε. συνολικά 30 Έλληνες, οι οποίοι μάλιστα είναι οργανωμένοι στην Ελληνική Κοινότητα Ασμάρας. Θησαυροί στη μικρή βιβλιοθήκη μοναστηριού στην Ασμάρα (φωτ. ΑΠΕ). Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας, μαζί με τον Αλγερινό πρόεδρο, μετά την υπογραφή της συμφωνίας ειρήνευσης, στο Αλγέρι, τον Ιούνιο του 2000 (φωτ. ΑΠΕ). Από τον πόλεμο εναντίον της Αιθιοπίας: μαχητής του Αυτονομιστικού Κινήματος της Ερυθραίας σε στρατηγική θέση απ’ όπου ελέγχεται το μέτωπο της Νάφκα. Χαρτονόμισμα του 1 νάφκα Ερυθραίας. Η μαρτυρική πόλη της Νάφκα, σύμβολο της αντίστασης των Ερυθραίων στον πόλεμο για την ανεξαρτησία από την Αιθιοπία. Κατεργασία αλατιού σε αλυκή της Μασάουα, της μεγαλύτερης παράλιας πόλης της Ερυθραίας. Γυναίκες της παλαιοσουδανικής φυλής Κουνάμα, που ζει στο δυτικό βαθύπεδο της Ερυθραίας. Επίσημη ονομασία: Κράτος της Ερυθραίας Έκταση: 121.144 τ. χλμ. Πληθυσμός: 4.298.269 κάτ. (2001) Πρωτεύουσα: Ασμάρα (395.000 κάτ. το 2001)